บันเทิง

เราไม่เหมือนเขา เขาไม่เหมือนเรา เราต้องเข้าใจเขา มันซับซ้อนมากเลยนะ ถ้ามองว่าเราเหยื่อ เราจะทุกข์มาก ก็แค่เปลี่ยนความคิด การโดนบูลลี่ การโดนเหยียดก็ทำให้เราผ่านทุกอย่างได้ ทำให้รู้สึกแกร่ง โดนปฏิเสธก็ต้องไปต่อ

เราอยากเล่นละครเวทีมาก ไปสมัครก็ไม่ผ่าน เราก็โอเค ไม่เป็นไรก็สมัครต่อไป แคสต่อไปเรื่อยๆ เพิ่งรู้ตัวว่าฝันจริงๆ คืออยากเป็นนักแสดง การเป็นพิธีกรเป็นแค่สิ่งที่เราทำได้ดี ตอนอายุ 10 กว่าขวบก็ไล่ล่าหาฝัน พอกลับมาไทย ฝันนั้นก็ถูกตัดไปเลย เพราะตอนที่กลับมาคือพูดไม่ชัด กลับมาก็มีครูสอนพิเศษภาษาไทย เพื่อที่จะพูดให้ชัดๆ ตอนเด็กๆ เป็นการใช้ชีวิตที่มีความสุขที่สุดเพราะได้ตามหาฝันด้วย

หาแสงให้ตัวเอง

พอกลับมาไทย ชีวิตตอนนั้นมึนๆ งงๆ แต่มีความสุขมากเพราะได้กลับมาอยู่กับยาย พอกลับมาก็ต้องมาหาเพื่อนใหม่ เป็นอะไรที่ท้าทาย และก็ถูกสังคมตั้งคำถามว่าเราเป็นหรือไม่เป็น เพราะเราต้องเก็บ ตอนอยู่ที่อเมริกาเราก็มีแฟนที่พ่อกับแม่ไม่ทราบ พอกลับมาเมืองไทยก็จะเริ่มต้นใหม่ เราจะเป็นผู้ชายแล้วจะชอบผู้หญิงเพื่อสังคมจะได้ยอมรับ แต่สุดท้ายก็ค้นพบว่าเราต้องจริงใจกับตัวเอง ก็เลยเป็นตัวของตัวเอง

มองย้อนกลับไป พ่อแม่รักเรามาก เป็นอะไรก็ได้ ลึกๆ คุณยายรู้ตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว คิดว่าความอบอุ่นที่ผู้ใหญ่มีให้กับเราเป็นตัวของตัวเองที่บ้าน มันจึงเป็นพื้นที่ปลอดภัย เลยกล้าไปเผชิญกับสังคมได้

ตอนที่เรียน ก็ไม่ได้เรียนนิเทศฯ แต่เรียนเศรษฐศาสตร์ และช่วงฝึกงานก็ไปฝึกงานที่กองฯ แต่ไม่ได้อยากเป็นนักแสดงเพราะรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร ภาษาไม่ได้ หน้าตาไม่ได้ อีกหลายอย่าง หลอกตัวเองว่าเราคงไม่ได้ หาอย่างอื่นในวงการบันเทิงทำ งานแรกในวงการบันเทิงคือเล่นเอ็มวีเพลง เล่นเป็นตัวประกอบ ออกมา 2 วินาที ได้เงิน 500 บ้าน มีความสุขมาก ออก 2 วิแต่ซ้อม ทำยังไงให้เด่น ทำยังไงให้คนมองเรา ทำยังไงให้เด่นกว่านักร้อง คนหิวแสงก็ยังได้แสง ยอมรับว่าการเป็นนักแสดงก็ต้องหิว ถ้าไม่หิวก็ไม่มีตัวตน แต่ต้องหิวให้เป็น อยู่ในแสงที่พอเหมาะพอควร แสงมาตรงไหนเราไป

สุดท้ายมีโปรดิวเซอร์ คนนึงติดต่อมาหาเพราะอยากได้ดีเจ 2 ภาษา ให้ไปออดิชั่นแล้วก็ได้ และเป็นงานที่ตอบโจทย์มาก การจัดรายการที่ได้เป็นตัวของตัวเองที่สุด แต่ก็เจอคนว่าในโซเชียลว่ากระแดะ และในทุกๆ เดือน จะต้องมีการมาดูการจัดอันดับดีเจว่าคนฟังชอบใครมากที่สุด อันดับ 1 ที่คนไม่ชอบมากที่สุดคือวู้ดดี้

ก็มีคำถาม ทำไมเป็นอย่างนี้ เกลียดเราใช่มั้ย ไม่เป็นไรเราก็จะโนสนโนแคร์ และก็เชิดๆ ตั้งแต่วันนั้นมาก็เป็นอีกคาแรคเตอร์หนึ่งเลย ในเมื่อสังคมไม่รักเรา เราก็จะแรง มั่นกว่าเดิม 10 ปีที่ทำงานอยู่ด้วยความมั่นใจ ตอนที่ทำรายการทอร์คบอกเลยว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเลย แสดงอยู่ 7-8 ปีในการทำเกิดมาคุย ชีวิตคือการแสดง

แต่ตอนนี้ทำไม่ไหวแล้ว สัมภาษณ์ตามกระแส ตามทุกอาทิตย์ เหนื่อย ซึ่งเมื่อก่อนชอบแต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว พอทำไปเรื่อยๆ ก็คิดว่า เราเป็นสื่อ ต้องสร้างประโยชน์ให้กับคน แทนที่จะคุยเรื่องซุบซิบ สัมภาษณ์ดาราที่เป็นข่าว ก็ปรับรายการเป็นเชิงสร้างสรรค์ เข้าเรื่องชีวิต การเปลี่ยนแปลง เรตติ้งตกเลย ของดีคนไม่อยากดู คนอยากดูดราม่า แต่ใจไม่อยากไปแล้ว ก็บอกตัวเองไม่เป็นไร